Voor een verloren soldaat

Iemand zoenen betekent dat je hem houdt; Wolt had me stijf in zijn armen gehouden alsof hij me plat wilde drukken. Waarom deed hij dat, hij kende me niet eens… Ik knijp mijn ogen dicht en probeer te slapen. Niet aan ‘dat’ denken… Is het slecht als iemand een stijve heeft?’ Alles is verwarrend voor Jeroen, die in 1945 als elfjarige Amsterdamse jongen op het Friese platteland de bevrijding beleeft. De Amerikaanse soldaat Wolt dwingt hem tot intiem lichamelijk contact. De soldaat doet hem pijn, Jeroen is weerloos, maar voelt zich ook trots, uitverkoren. Als hij bijna veertig jaar later een stoet Canadese oud-strijders Amsterdam ziet binnentrekken, brengt de herinnering aan de verloren soldaat hem opnieuw in verwarring.
‘De lezer wordt bij de keel gegrepen; Van Dantzigs proza kan wurgend zijn.’ – Diny Schouten in VRIJ NEDERLAND