Terugkeer naar Atlantis

(1953), een van de topromans van de door de kritiek vaak verguisde successchrijver Hubert Lampo (1920), heeft als hoofdpersoon een arts die zich op het Antwerpse Kiel heeft gevestigd. Hij ontdekt dat zijn vader dertig jaar geleden spoorloos is verdwenen en zich intens interesseerde voor boeken over het mythische verzonken continent Atlantis, een werkelijkheid die ‘wij in de voortijd van ons bestaan gekend hebben’. Op de zoektocht naar zijn vader” en naar zichzelf, ontmoet hij opnieuw Eveline, het enige meisje waar hij ooit echt van gehouden heeft. Maar zijn unieke liefde is gedoemd om platonisch te blijven, want Eveline maakt een einde aan haar bestaan. Daarmee zijn we volop beland in de magisch-realistische, door Jungiaanse archetypes beheerste romanwereld van Lampo: Atlantis is de ‘andere’ werkelijkheid, de mysterieuze vierde dimensie waarnaar we allen verlangen; Eveline staat voor de ‘anima’, het vrouwelijke spiegelbeeld van de man, die dan als het ware op zichzelf verliefd wordt. ‘Terugkeer naar Atlantis’ doet door zijn hoge spannings factor denken aan Georges Simenon en door zijn beheerste fantastiek aan Franz Kafka. Leidmotieven als het onbestemde licht van aaslantaarns en het mysterieuze fluiten van de trein refereren dan weer aan de schilderijen van Paul Delvaux. Maar de roman zal ook aanslaan bij al wie zoekt op ‘de markt van zingeving’.